Jervin Camangga

Maaaring maputol ang sangang pinanghahawakan, maaaring ang mga daang nilandas. Subalit nagkamali man natuto tayong bumangon. Nabulag man, nasisilayang muli ang liwanag. Maraming "sana". Maraming "siguro". Iisa ang panghahawakan natin dito! Panibagong pag-asa!

Sa Gitna ng Problema

BY: Jervin Camanga

Pasado alas-singko na ng hapon ng dumating ako sa aking boarding house. Kumatok ako sa pinto at may nagbukas sa akin na isang babae. Siya pala ang may ari ng bahay, sinamahan nya ako upang ituro ang aking magiging silid. Sa paglalakad ko ay agad kong napansin ang mga bago kong boardmates sa aking dinadaan.Nakatingin silang lahat sa akin na para bang isa akong artista na dumaan sa kanilang harapan.

"Hi" ang bati sa akin ng isa.

Ngumiti na lang ako sa kanya bilang tugon at nasabi ko sa aking isip na hindi lang pala puro lalaki ang nagboboard dito dahil napuna ko ito kaagad ng magsalita siya. Sa bandang dulo ay natunghayan ko ang aking magiging kwarto. Maliit lang siya ngunit nasasabi ko na sapat na ito para sa akin. Habang nag-aayos ako ng aking gamit ay may pumasok at nagpakilalang Ryan. Siya pala yung nag "hi" sa'kin at hindi lang pala isa kundi tatlo silang gay sa aming boarding house, at hinihingi yung cel. no. ko dahil crush daw ako nung isa(syempre medyo na flattered ako,) nasabi ko na lang sa aking sarili na malakas talaga ang appeal ko sa mga bading. Nagpatawag si Tita(ung may-ari ng bahay) ng isang pagpupulong tungkol sa mga alituntunin at regulasyon sa bahay. Nagkaroon din kami ng pagpapakilala sa bawat isa at dahil napagod ako sa byahe maagap akong nakatulog matapos magkwentuhan.

Nagising ako ng maaga dahil sa sobrang excited ako sa unang araw ng pasukan, nagtaka kasi ako sa taong naliligo na eh mag-aalas-kwatro pa lang ng madaling araw(si kuya! masyadong excited). Pagkatapos kung kumain ay naligo na rin ako at naramdaman ko na wala ako sa bayan ko dahil sa sobrang lamig ng tubig. Maagap akong pumasok upang malaman ko kung saan yung gagamitin naming room. Konti pa lang yung mga estudyante na nakikita ko sa gate dahil nga medyo maagap pa nun. Hindi ko pa masabi kung 1st year nga ung mga nakikita kong estudyante pero sa kilos nila ay mukhang bago pa sila sa unibersidad dahil para silang mga ibon na sabik sa kalayaan.At ngayon nga ay matitikman na nila ang nararanasan ko ngayon, ang pagiging malaya. Malayo sa kanilang mga magulang at maari na nilang gawin anuman ang kanilang naisin. Naalala ko tuloy nung 1st year pa ko, madami akong nagawa ng hindi manlang nalaman ng aking mga magulang.

Sa pagpasok ko sa college of engineering ay hinanap ko ang aming magiging silid at hindi naman ako nahirapan dahil halos pamilyar na ako sa mga rooms. Nakita ko agad ang aking mga barkada at kakaklase. Syempre sabik ang bawat isa na magkausap kaya isang maingay na umaga ang gumising sa buong college of engineering. Halos maghapon kaming walang klase dahil hindi pumasok ang aming mga instructor (nagbabakasyon pa siguro). Syempre, sobrang namis nila ako kaya nag-akit sila na maglaro ng aming paboritong computer games. Kaya pumunta kami sa aming paboritong tambayan. Ang "gateway" kung san madalas kaming abutin ng hating-gabi. Wala pa rin pala akong kupas dahil ako ang laging nagwawagi.

"Asa ka talaga sa takbuhan soulja" wika ni Jaja na binansagan na bonus dahil sa pagiging weak sa paglalaro.

"malakas lang hero mo ngayon" tugon naman ni Soulja na my halong pangungutya kay Jaja. "bonus ka lang talaga ngayon"sagot nito.

"tigil na at baka magkapikunan pa kayo" ang sambit ko sa dalawa.

"oo nga naman tama si Niv, eh pareho naman kayung bonus"ang gatong pa ni Yuiopc.

"tapusin na natin Niv baka lumakas pa sila" sabi ni Chano.

"yahooooo. asaaaaaaaaa........ mga weak talaga kayu!"sabay-sabay naming sigaw

Hanggang sa natapos ko ang aking araw sa paglalaro ng computer games. Ang paglalarong ito ay nasundan pa ng ilang ulit. At halos sa tuwing vacant namin ay ito lagi ang aking ginagawa, bagamat medyo magastos ay di ko ito inalintana dahil tuloy lang sa pagpapadala ang aking mga magulang. Habang tumatagal ay lalo akong naaadik sa game na to. Kaya minsan ay di maiwasang mahuli kami sa mga subjects namin lalo na kung isang oras lang ang vacant.At kung minsan ay wala sa tamang oras ang aming pagkain.

Makalipas ang isang linggo ay naging regular na ang klase namin. Unti-unti kong nararamdaman ang pagiging estudyante dahil nagkakaron na ako ngayon ng responsibilidad. Dahil bago pa lang kaya medyo nakakasabay pa ako sa mga itinuturo sa amin, hindi naman talaga mahirap kung mag-aaral ka ng mabuti. Pero mahirap talaga kapag hindi ka sanay na puro aral, baka kasi mabaliw ka. Kaya balanse lang dapat.

Nagdaan pa ang ilang araw at linggo ay unti-unti ng humihirap ang aming aralin. Lalo na sa aking major subjects. Ganun pa man ay hindi ko kinakalimutan ang aking libangan na nag papasaya sa akin. Halos nakakalimutan ko ang aking mga problema kapag naglalaro ako kasama ng aking mga kaibigan. Masaya rin naman sila kahit minsan ay natatalo. At konting panahon na lang ay nalalapit na ang takdang araw na magbabago sa takbo ng aking buhay. Talaga namang pinaghandaan ko iyon ng maagi nang sa ganun ay makakuha naman ako ng mataas na grades.

At dumating na nga ang araw ng aming prelim exam. Naging madali naman ang lahat sa akin at halos maperfect ko maliban sa isa at ito pa naman ang aking major subject. Ang Integral Calculus. Na kahit di ko pa nalalaman ang resulta ng exam ay alam kong babagsak ako. Medyo nalungkot ako nung araw na iyon, ngunit sinabi ko sa sarili ko na babawi na lang ako sa susunod na term. Pagkatapos ng exam ay pumunta kami sa tambayan at doon naglabas ng sama ng loob.

Matagal na rin akong di nakakauwi sa aming bayan, kaya nagpasya akong umuwi sa amin dahil weekends at wala na akong perang panggastos. Bago ako umalis ay inayos ko muna ang aking mga gamit na dadalhin. Nagpaalam ako kay Tita at hinabilin ko sa aking boardmate ang mga naiwang gamit.

"Nay nandito na po ako" bungad ko sa aking nanay at saka inabot ang kanyang kamay upang magmano.

"Narito ka na pala, san ka sumakay?"

"Nagbus po ako dahil maya pa daw ang alis ni tatay"

"kumain ka na ba?"

"tapos na po"

Hindi naman talaga ako ganun kagalang dati, marahil ay mabibilang mo kung ilang beses lang ako magmano, ngunit nasanay na ako sa tuwing dadalaw ako sa girlfriend ko na si Gian ay nagbe-bless ako sa mommy at daddy nya(syempre kailangan ko magpalakas). Wala akong ibang ginawa sa amin kundi maglayas at mag-uli kasama ng barkada dahil namis ko sila. Hindi ko man lang inisip kung may ibibigay pa ang aking mga magulang sa aking pag-alis. At ganun nga ang nangyari hindi kumpleto ang ibinigay nilang pera sa akin. Bagama't kulang ay napilitan pa rin akong umalis at nagpasalamat ako dahil may ibinibigay pa sila sa akin. Lagi kasing mahina ang byahe ng aking tatay at hindi ito sapat para sa amin.

Pumasok ako nang Lunes na may problemang iniisip ngunit hindi ko iti pinapahalata sa aking mga kaklase at kaibigan. Nakakasama pa nila ako sa paglalaro ng computer games ngunit limitado lang ang aking oras at pera. At dahil nga sa enjoy sila kapag kalaro ako ay pinapautang nila ako. Dahil dito ay unti-unti kong nakakalimutan ang aking problema.

At sa mga sumunod na araw nagkaroon kami ng mga bayarin para sa mga proyekto na lalo pang nagpagipit sa akin. Hindi ko na tuloy malaman kung san kukuha ng pera. Kung anu-ano na tuloy ang naiisip kong gawin para magkapera. Naglalaro sa isipan ko na maging bayaran kaya ako kahit isang gabi lang, marami namang bading dyan na nagkakandarapa sa akin. Pero ni minsan ay di ko ito ginawa dahil alam kong ito ay mali. Nagtipid na lang ako sa pagkain at kung minsan ay panood-nood na lang ng mga naglalaro ng DOTA. Pinahihiram na lang muna nila ako ng perang pambayad sa mga projects at mga reports kaya natapos ko lahat ng requirements. Maging sa renta ng bahay ay nangungutang ako upang hindi mapalayas. Ngunit minsan ay wala din silang pera kaya nagtitiis na lang akong mamura.

Dahil sa kanila ay nagkaron ako ng lakas ng loob na tapusin ang 1st sem na walang bagsak. Dahil sa kanila ay nagpakatatag ako. Dito ko napatunayan kung sino ang mga tunay na kaibigan, na hindi lang puro sa kasiyahan maging sa gitna ng problema ay nariyan sila upang tulungan ka.

Sa ngayon ay nagpasya muna akong huminto sa pag-aaral, dahil may malaking oportunidad na naghihintay sa akin sa Maynila. Isinama ako ng aking Tito para magbantay ng kanyang canteen sa foodcourt sa isang mall. Masaya ako ngayon sa aking ginagawa na may halong pagsisisi at panghihinayang sa panahon at pera na sinayang ko nung ako'y nag-aaral pa.

WAKAS

Rodney De Guzman

Swerte ba o Malas?

by: Rodney A. De Guzman

Nagsimula ang lahat nang isang gabing umuwi ako ng walang kasama sapagkat ang kuya ko ay may tour. Sa bus nalang ako sumakay dahil gabi na ng ako ay makaalis dito sa Lucban, mga 7:30 ng gabi. Apat at kalahating oras din ang biyahe mula dito sa Lucban hanggang sa amin, sa Lopez. Walang anu-ano’y nakita ko ang aking sarili na nakahiga sa tapat ng isang gusali, nilalamig at mga karton lang ang nagsisilbing banig sa aking tinutulugan, ng sandaling ako’y mapadungaw sa bintana ng bus. Sa mga oras na yun ay hindi ko alam ang aking gagawin para tumigil ang oras na wala akong maisip. Mabilis na ang pagpapatakbo ng driver sa bus, kaya naman ng ito ay huminto ay sumubsob ang mukha ko sa aking bag. Dahil dito ay nagising ako, pawisan at halos masakop ko ang bangkong pangtatlong tao ang laman.

Panaginip! Oo, panaginip nga ito ang nasabi ko sa aking sarili, ngunit may kaba sa aking dibdib na para bang may gustong ipahiwatig ang aking panaginip. Hindi ko tuloy napigilan ang aking sarili na isipin ang aking hinaharap, na maaring ang hatid ng aking panaginip ay hindi ako makakatapos ng pag-aaral. Babagsak siguro ako at dahilan ito upang hindi na ako pag-aralin ng aking mga magulang at ang pinakamasaklap pa nito ay baka pabayaan na lang nila akong maimpluwensyahan ng masasamang bisyo. Ang malas ko naman kung magkakatotoo ang mga ito. Sumilip muli ako sa bintana, ngunit may kaunting takot na baka mangyari ang panaginip ko, napansin ko na nasa crossing na pala ng Plaridel at Atimonan. Isang oras na lang at makakauwi na ako. Medyo lumipas na ang lima hanggang sampung minuto bago ko naisip na kabaliktaran nga pala ang nangyayari sa iyong panaginip sabi ng matatanda, kaya naman napangiti ako dahil pumasok sa aking isipan na magiging matagumpay ako, makakatapos ng pag-aaral at makakapasa sa board at higit sa lahat ay makakapagtrabaho ako sa NASA at naibulong ko sa sarili na napakaswerte ko naman yata.

Swerte ba o malas, yan nga pala ang pamagat ng kwentong ipapasa ko sa Filipino 02, requirements nga pala na gumawa ng isang sulatin upang makakuha ng midterm exam. Naalala ko tuloy ang mga iyan. Inilibot ko ang aking mga mata mula unahan hanggang likod ng bus upang tingnan o makita kung ano at sino ang aking mga kasama sa bus, tumingin ako sa labas upang makita rin ang uri ng mga bahay, dito na nagsimula ang pag-iisip ko kung may swerte nga ba o malas sa buhay ng tao. Ngunit walang saysay kung ibabase ko lang sa mukha at sa uri ng bahay ng tao kung may swerte nga ba o malas. Baka walang bumasa nitong sulatin ko kung yun lang ang magiging dahilan. Kaya hinintay ko na lang na makarating na sa Lopez ang aming sinasakyang bus.

Nang makarating na ako sa amin ay kumain muna ako, nanood ng TV at natulog na. Sa sandaling ako’y nagising, agad akong nagpasalamat sa D’yos dahil buhay pa rin ako. Tulad ng dati, maaga palang, ang mga kapitbahay namin ay nagtsitsismisan na, wala yata silang alam na gawin kundi iyan, dyan nalang nauubos ang kanilang oras. Dahil sa nautusan ako na magwalis sa tapat ng bahay namin ay naririnig ko kung anu-ano ang kanilang pinag-uusapan. Ang isa ay may-ari ng pinakamalaking grocery sa Lopez at sa aking pagkakarinig, nanalo lang daw naman sa Super Lotto kaya naging mayaman si Bong(kilala kasi sa tawag na yan ang may-ari nung grocery), jackpot, 96 milyong piso ang sabi-sabi nila. Nagitla ako, ang laki naman ng napanalunan niya, sa pagkakataong ito ay masasabi ko na maswerte si Bong, dahil sa dinami-dami ng tumataya sa lotto ay siya ang nanalo ng jackpot. Milyon-milyong Pilipino rin kasi ang tumataya sa lotto na umaasa na manalo. Eh ang tatay ko nga, araw-araw ding tumataya sa lotto, malamang nga mula pa ng nagsimula ang lotto, ngunit hanggang ngayon hindi pa rin makajackpot at kung kukwentahin ang naitaya na niya, siguro milyon na rin. Swerte nga si Bong kasi wala naman ibang magiging dahilan, ano ang pagsisikap niyang tumaya sa lotto at may kasamang dasal. Sa wari ko naman ay ganyan din ang ginagawa ng ibang tumataya sa lotto.

Tanghalian na! Totoong kay bilis ng oras at panahon. Karaniwan sa mga Pilipino ay nanood ng noon-show o yung mga gameshow tulad ng Eat Bulaga at Wowowee. Pero maka-kapuso kami kaya Eat-Bulaga ang pinapanood namin pagkatapos kumain. Lalo na ang Taktak Mo o Tatakbo, dito ay mamimili ka sa mga tanong na hawak nina Vic At Joey, ito ay elimination round. Dito pa lang ay mukhang nakakalamang na si Gwen, kasi halos lahat ng napili niyang tanong ay madali, hindi tulad ng ibang kalahok. Dahilan ito upang makapasok siya sa jackpot round, dito ay kailangan niyang paikutin ang roleta upang malaman kung magkano ang mapapanalunan mo. May tatlong roleta sa round na ito na palaki ng palaki ang makukuhang premyo, sa una at ikalawang roleta ay parehong P10,000 ang nakuha niya kaya meron na siyang P20,000 at ang taktak fee ni Manager ay kalahati kaya naman balik P10,000 yung pera n’ya, ngunit pagdating sa ikatlong roleta ay walang anu-ano, P1,000,000, parang pelikula, nagpapatalo muna ang bida tapos babawi sa huli, bali may P1,010,000 siya pati ang kanyang homepartner. Ininterview si Gwen at ang sabi ang swerte daw nya, sapagkat alam niyang marami ang nagbabakasakali na manalo rin dito at ganon din ang sabi ng homepartner nya, na sabi ay manood at magtext din kayo dahil baka kayo na ang sunod na swertehin!

Christian Almajar

MAUBAN-USA SCHOLARSHIP, TULAY SA AKING MGA PANGARAP

by: Christian C. Almajar

Lubos ang aking kasiyahang nadarama dahil nakapag-aral ako sa kolehiyo ngayon at iyon ay dahil sa aking isponsor na sina Mr. at Mrs. Colet. Nagpapasalamat ako dahil kund hindi dahil sa kanila, hindi ako makakakuha ng ganitong oportunidad sa buhay. Alam ko mahirap magpa-aral sa kolehiyo dahil kailangan dito ng malaking salapi. Sa ngayon, maswerte ako dahil nakatungtong ako sa kolehiyo.

Sa panahon ngayon, maraming mga kabataan ang hindi nakapag-aral sa kolehiyo dahil na rin sa kahirapan sa buhay. Masakit sa ating mga magulang na ang kanilang mga anak ay hindi nakapag-aral. Kaya ginagawa nila ang lahat para tayo’y matuto man lamang sumulat, bumasa at bumilang para hindi tayo maging mang-mang sa mundo. Pinipilit nila tayong tustusan sa ating pag-aaral. Malaking sakripisyo ang ginagawa ng ating mga magulang upang makapag-aral tayo dahil isang karangalan sa kanila na makapagtapos ang kanilang mga anak. Pero minsan, nasa ating mga anak ang problema dahil kung hindi interesado sa pag-aaral, balewala ang hirap ng ating mga magulang.

Inaamin ko, mahirap lang kami pero laging sinasabi sa akin ng aking ama na ang kahirapan ay hindi hadlang para makamit namin ang aming pangarap. Namulat ako sa kahirapan, kaya naman alam ko ang pakiramdam na kumain ng walang pang-ulam at pumasok sa paaralan ng walang baon. Naalala ko ng nasa elementarya pa lang ako, palibhasa’y malapit lang ang aming bahay sa eskwelahan kaya kahit pumasok ako ng walang baon ay ayos lang. nag-aral ako ng mabuti at nagbunga naman ito. Salitatoryan ako ng nagtapos ng elementarya, syempre masayang-masaya ang aking mga magulang at ipinagmamalaki nila ako at syempre masaya din ako.

Pero ang hindi ko malilimutang pangyayari sa buhay ko ay noong hayskul ako dahil dito halos lumawak ang aking kaisipan at lumago ng husto ang aking mga paniniwala at pananaw sa buhay. Dito rin nagsimula ng ako’y matutong umibig sa isang natatanging babae at dito rin ako nasaktan ng lubos. Dito rin nagsimulang lumago ang aking karanasan at dito nabuo ng husto ang aking pagkatao. Sa apat na taon kong ipinamalagi sa hayskul, naranasan ko ang hirap dahil kung minsan pumapasok akong walang baon at ang masakit pa, malayo ang aking pinapasukan sa aming bahay. Tiniis ko ang lahat alang-alang sa aking mga pangarap at sa aking mga magulang. Nagsikap ako upang makatapos at nag-aral ako ng mabuti para makakuha ng mataas na grado. Ikatlong karangalang banggit ang nakuha kong karangalan nang nagtapos ako ng hayskul. Ang sarap ng may karangalan.

Bakasyon, naitanong ko sa aking sarili kung mag-aaral pa ako sa kolehiyo o hindi. Ang totoo, hindi ako kayang pag-aralin ng aking mga magulang dahil kulang kami sa pera at lima kaming magkakapatid na kanilang tinutustusan. Ang isa pang dahilan ay kulang at hindi sapat ang kita ng aking ama. Parang naiisip-isip ko kung ano ang mangyayari sa akin kung hindi ako makakapag-aral sa kolehiyo, siguro magiging tambay ako o malamang magsasaka o mangingisda na lang ako. Pero mahirap magsaka dahil naranasan ko na ito, naalala ko, lagi akong sinasama ng aking ama sa pagkokopra kaya alam kong mahirap kapag hindi ka nakapag-aral.

Isang araw, sinabi sa akin ng aking ama ang tungkol sa Mauban-USA Scholarship. Naisip ko na ito na siguro ang magiging susi sa aking kinabukasan kaya inalam ko agad kung ano ang mga dapat na gagawin. Pagkatapos ng isang linggo kong paghahanda, dumating na ang araw na iyon. Pumunta ako sa lugar kung saan gaganapin, pagdating ko doon, marami palang mag-aaplay na tulad ko sa scholarship na iyon at ‘yong iba ay kaklase ko ng hayskul. Syempre habang naghihintay, nagusap-usap kami. Nang dumating na iyong mga mamimili o yung coordinator na sina Mrs. Teresita Calong at sina Tita Guy, pinapasok na kami sa isang silid at may ibinigay na susulatan, iyon bang pesonal na data at pinaliwanag nila lahat kung ano ang saklaw ng scholarship at ilan ang kukunin. Nang malaman kong isa lang pala ang kukunin, parang kinabaduhan ako dahil alam kong matatalino ang aking mga kasama sa silid na iyon. Isa-isa kaming ininterview at pagkatapos ay sinabi sa amin na abangan na lang ang resulta.

Pagkaraan ng isang linggo, lumabas ang resulta at mayroong sampung napili at ito’y pinababalik upang pumili lamang ng isa. Sa awa ng Diyos ay ako’y napasama sa sampung iyon. Kaming sampu ay pinakuha ng pagsusulit at karamihan sa tanong ay tungkol sa English grammar. Kaya naman ako’y hirap na hirap na sagutan ang mga tanong dahil hindi ako magaling sa English. Pagkatapos ng pagsusulit ay sinabi nilang abangan na lang ang resulta.

Matagal bago lumabas ang resulta at malapit na ang pasukan. Kaya naisip na lang ng aking ama na ipasok ako sa isang pribadong eskwelahan bilang isang manggagawang estudyante. Madali akong natanggap dahil may tumulong sa amin na kaibigan ng tatay ko. Ang gagawin ko dito ay papasok at kapag may bakanteng oras, ako ay magtatrabaho. Libre ang aking matrikula at nakikituloy ako sa aking tiyahin. Mahirap ang napasukan ko dahil kailangan kong gumising ng alas-kwatro ng umaga para hindi ako mahuli sa aking trabaho sa paaralan. Kasi bago pumasok sa klase, mayroon akong trabaho sa paaralan at iyon ay kailangan kong linisin ang dinadaan patungong grotto sa aming paaralan. Nagsimula ako ng aking trabaho sa paaralan ay dalawang linggo bago ang pasukan. Kailangan kong tiisin ang hirap dahil gusto kong mag-aral at makatapos.

Isang linggo bago ang pasukan, umuwi ako sa amin at pagdating ko doon ay may isang balita na tungkol sa Mauban-USA Scholarship. Kailangan ko daw makipagkita kay Ginang Teresita Calong para sa buong detalye. Naisip ko habang ako’y papunta doon na baka ako ang napili bilang iskolar. Pagdating ko doon ay kinausap nila ako at sinabi sa akin na may mas magandang oportunidad na dumating sa akin. Kumuha pala ang Mauban-USA Scholarship ng mag-iisponsor sa akin at iyon na nga sina Ginoo at Ginang Colet. Pero mayroong kondisyon, kailangan kong mag-aral sa Southern Luzon State University at ang kukunin kong kurso ay Bachelor of Science in Mechanical Engineering. Kapag hindi natupad ang nasabing kondisyon, hindi ako magiging iskolar.

Dumating ako sa puntong kailangan kong pumili sa dalawang oportunidad na dumating sa buhay ko. Hindi ko alam kong ano ang aking gagawin kaya sinunod ko na lang ang utos ng aking mga magulang at iyon ay ang kunin ang pangalawang oportunidad para hindi na daw ako mahirapan at dahil na rin siguro na baka hindi kayanin ng aking katawan ang trabaho ko sa paaralan. Litong-lito ako noon at ang ginawa ko na lang ay nagpadala sa agos ng buhay. Kasi naniniwala ako na may nakatadhana na para sa akin at depende rin sa atin kung babaguhin natin iyon. Pormal akong nag-drop sa paaralan kung saan ako nag-aplay at sinabi ko ang aking dahilan at tinanggap naman nila ang aking paliwanag.

Ang malaki kong problema ay kung paano ako makakapasok sa SLSU samantalang hindi naman naman ako kumuha dito ng pagsusulit para makapasok. Buti na lang at tinulungan ako ng aking mga dating guro sa hayskul para makapasok dito sa paaralang ito. Dahil mayroon silang kakilala na nagtatrabaho dito at humingi sila ng tulong. Simula na ng pasukan ng kumuha ako ng pagsusulit at nakapasa naman ako. Sa araw ding iyon, pagkatapos ng pagsusulit ay pormal na akong nag-enroll sa College of Engineering. Lubos ang aking pasasalamat sa mga taong tumulong sa akin.

Ayos! Iskolar na ako at sinimulan ko ng pumasok sa aking mga klase. Nahirapan ako dahil huli na ako at ang masama pa ay iyong ibang guro ay hindi ako tinatanggap at sinasabing maghanap na lang ng ibang klase dahil masyado ng marami ang estudyante nila.

Mahirap palang maging iskolar dahil mataas ang tingin sa iyo at kailangan mo pang makakuha ng mataas na grado para mapanatili ang pagiging iskolar. Hindi ko nga alam kong tatagal ako dahil masyadong mahirap ang Matematika at minsan ay mahirap intindihin ang mga guro. Pero ang alam ko, pag bumagsak ako, tigil ang pagiging iskolar ko at malamang, tigil din ako sa pag-aaral. Kapag nangyari iyon, isang malaking kahihiyan sa akin dahil alam ng aking mga kapit-bahay na isa akong iskolar. Mahirap talaga kapag iskolar, kailangan mong mag-aral ng mabuti at kailangan mong makakuha ng mataas na grado.

Ngayong nasa ikalawang taon na ako sa kolehiyo, laking pasasalamat ko sa mga taong tumulong sa akin para makuha ko ang ganitong oportunidad. Sana’y huwag magsawang suportahan ako ng aking isponsor at gagawin ko naman ang lahat ng aking makakaya. Ipinapangako ko sa aking isponsor na mag-aaral akong mabuti para hindi masayang ang ibinibigay nilang suporta sa akin. Alam ko na hindi ako makakapag-aral ngayon kung hindi dahil sa kanila. Nais kong iparating kina Ginoo at Ginang Colet ang aking lubos na pasasalamat at ng aking pamilya. Sana’y pagpalain kayo ng Poong Maykapal. Gusto ko rin pasalamatan ang Poong Maykapal dahil sa mga biyayang ibinibigay niya sa akin at sa patuloy na paggabay sa akin.

Cielo Serrano

Ang Huling Tag-araw

Ni abrilquinse

"Alay ko sa'yo… bunga ng hinagpis ng isang malamig na tag-araw dahil wala ka…"

"Naku, h'wag kang umasa na matandaan pa nya un."

Malinaw pa sa pandinig ko ang mga salitang yun ng pinsan ko. Akala ba naman nila makakalimutan ko yun agad. Para bilin lang na pasalubong ng pamangkin ko bago ako sumakay sa bus. Hindi naman ako ganun makakalimutin.

Kung sa bagay,wala daw ako sa sarili nitong mga huling araw.

"Kasi naman, Abril na naman." , ang narinig kong ibinubulong nila.

Syanga naman, Abril na naman. Kasagsagan ng init ng araw, mainit pati hangin dito sa bintana ng bus. Pero hindi ko naman halos maramdaman, kasi ang totoo wala dito sa byahe ang isip ko.

"ma'am, gitnang bayan po ba?" Nagulat naman ako. Iyon ang konduktor ,sabay abot sa akin ng tiket sa bus.

Magdadalawang taon na rin, naaalala ko pa kung pano ako batuk- batukan ng bespren ko tuwing makakatulog ako sa byahe habang nagkukuwento sya. Nakakapangiti kung iisipin ko bawat kakatuwang kwentuhan namin. Sayang nga lang.

"Para po!" muntik na akong lumagpas sa pupuntahan ko.

"..si ate Helen!!.." ang malakas na tawag sa akin ng batang si Andrea. Hindi ko inaasahang ganito ang makikita ko pagkabalik ko dito. Parang ang daming nagbago, pati ang dating ilog na languyan namin ni Noah, parang ibang-iba na rin.

"Bakit ngayon ka lang, Hija?"ang tanong sa akin ni Tita Hilda, ang ina ni Andrea, na ina rin ng aking pinakamatalik na kaibigan na si Noah.

Si Noah, ang bestfriend ko simula pa ng mabuo ang daigdig. Madami na kaming pingdaanan nun. Halos wala na kaming itinatago sa isa't- isa. Bata pa lang kami ay kami na ang laging magkasama, hindi lang dahil sa magkapitbahay kami sa bayan, kundi dahil malalapit sa isa't-isa ang aming mga magulang.

Mula elementary,magkaklase kami. Tandang- tanda ko pa, nakipag-away siya sa mga batang kaklase namin noon dahil sa natapunan ng tsokolate ang uniporme ko. Hay si Noah. Ang tagapagligtas, tagapagpangiti, at tagapag-paiyak ko.

Sa aming dalawang magkaibigan, mayroon kaming tinatawag na golden rules. Bawal ang sikreto at ang problema ng isa ay problema ng lahat. Para sa amin, ang pagkawala ng isa ay katulad ng isang gold fish na inilagay sa ilog, kahit gaano ito kaganda, ay mananatili pa ring isang 'ligaw'. Hindi ko maisip kung papaano ang buhay kung wala si Noah. Sa ilog sa tabi ng bahay nila, dun kami laging tumatambay tuwing walang klase nung high school. Hay, ang saya nga naman nu'n. Yun nga lang palagi akong pinapagalitan ni nanay, teacher kasi sya doon sa eskwelahan na malapit sa aming bahay. Palagi n'ya akong sinasabihan ng "kung iyong itinatagal mo d'yan ay iniuuwi mo sa bahay para may kasama ang ama mo…" Hindi naman sya nagagalit sa akin sa tuwing sinansabi niya iyon, yun nga lang, tama talaga siya doon. Paralitiko na kasi ang tatay, nagkasakit s'ya noon at permanenteng na-imbalido. Inhinyero-sibil siya noon at masasabi kong napakagaling niya sa kanyang larangan. Sayang nga lamang, doon na natapos ang kanyang katanyagan. Dati pa siyang naglilingkod sa aming pamahalaang lokal. Naalala ko tuloy bigla ang lahat.

"Pasensya na po, medyo may inasikaso po kasi ako bago lumuwas."ang nakangiti kong sagot kay Tita Hilda. Kahit pa gaano siya kaganda, nananatiling may bakas ng kalungkutan ang kanyang mukha. Parang ako.., kay tagal ng lumipas pero hindi pa rin makalimot.

"…gan'on ba? Magdadalawang taon na rin ano..? Matagal na rin pero kami dito ay hindi pa rin matanggap ang nangyari. Abril na naman,kung gaano kainit ang panahon, singlamig naman ng pakiramdam dito sa aming tahanan." Ang sabi sa akin ni Tita Hilda.

Sabay kaming lumaki ni Noah, natutuwa ang mga kapitbahay namin noon tuwing makikita kaming magkasama. Bagay raw kami. Tuwing maririnig namin yaon, nagtitinginan lang kami sabay ng pagsiwang ng mga ngiti sa aming mga labi, kasunod ang isang malakas na tawanan. Magtatapos na kami sa mataas na paaralan noon at kami pa ring dalawa ang magkasunod sa hanay ng mga honor students sa aming paaralan. Ako ang balediktoryan at siya naman ang salutatoryan, pero para sa aming dalawa, pareho kaming numero uno. Naririnig ko pa noon sa aming mga guro…"Naku pinagbigyan talaga ni Noah iyang si Helen." Medyo masakit iyon kahit biruan lang, pero sa isang banda, nakakatuwa rin dahil pinatutnayan lamang namin na ang tunay na magkaibigan ay marunong magparaya para sa isa't-isa.

"Tingnan mo Helen." si Tita Hilda habang ipinapakita sa akin ang mga larawan ng aking si Noah.

"Parang walang ipinagbago ang kanyang hitsura mula pa noong bata, ano po?" at nagbigay ako ng isang maliit na ngiti.

Nag-eksamen kami noon sa Pamantasan ng Pilipinas sa Baguio. Sa kabutihang-palad ay pareho kaming natanggap sa kursong pinag-aplayan namin. Isa akong Bachelor of Science in Secondary Education Student, at dinadalubhasa ang Pisika. Siya naman ay natanggap sa kursong Bachelor of Arts in Communication major in Journalistic Photography. Kinailangan naming umupa ng bahay na tutuluyan dahil may kalayuan ang aming lugar sa nasabing unibersidad. Wlang nagbago. Masaya na bawat sandaling aming pinagsamahan. Kapag ginagabi ako ng uwi ay parati niya akong hinihintay sa labas ng aming boarding house. Isang gabi, inabot akong alas-onse dahil sa dami ng aming ginawang proyekto para sa isang asignatura. Biruin mo, naabutan ko pa si Noah na natutulog at nilalamok sa labas ng aming pintuan. Dahil curfew na ng alas diyes, nakasara na ang pinto at walang nagigising upang magbukas. Natandaan ko pang sinabi ni Noah noon. "Hindi bubukas 'yan kung tititigan mo lang." Labis na ang aking pagod mula sa maghapon, kaya naman hindi ko napigilan ang aking sarili sa pag-iyak. Nagsalita noon si Noah." Tahan na, kung kaluluwa lang ako, lumagpas na ako sa pintong yan para pagbuksan ka." Kasabay noon ay ang paghikbi niya na talaga namang nakakatawa. Napangiti na ako noon at salamat…may nagbukas din ng pinto.

Nangako sa akin si Noah noon na matutupad ang bawat pangarap na binuo namin, at ang iba nga ay natupad na. Katulad na lamang ng pag-aaral namin sa kolehiyo sa nais naming paaralan, ang pagkakaroon naming ng matataas na grado at ang pagtatapos namin sa aming mga napiling kurso. Bukod pa sa lahat ng ito, mayroon pa kaming tinatawag na main goal. Nais namin ni Noah na makapaghanap-buhay sa ibang bansa. Ako, gusto kong magturo sa Italya dahil alam kong maganda ang kita doon. Sa ganoong paraan, matutulungan ko ang aking pamilya, ang pagpapagamot ni tatay at ang pag-aaral ng aking kapatid na si Minda. Si Noah naman ay iba yata ang dahilan, pupunta daw siya doon hindi para kumita ng malaki, kundi para daw manatiling buo ang buhay niya. Hindi ko siya maintindihan noong sinabi niya yun sa akin. " Maria Helenika Torres, hindi mo talaga ako kailanman maiintindihan." Ito lamang ang isisinasagot niya sa akin tuwing tinanatong ko siya. Naisip ko tuloy noon na gusto lamang niyang pumunta doon para humanap ng kanyang magiging asawa. Ngunit mali ako.

Dalawampu't isang taong gulang na kami noon. Nakapagtapos na at pawang may maayos na hanapbuhay. Ako ay nagtututo sa isang hayskul sa aming kalapit bayan. Si Noah naman ay nagtratrabaho sa pamahalaang lokal bilang isang manunulat sa panlalawigang pahayagan. Hindi pa rin kami nagkakalayo sa isa't-isa. Tuwing Biyernes at Sabado ay umuuwi kami sa aming bayan, masayang tumatambay sa ilog na malapit sa aming mag bahay, nagtatawanan at nagsasaya hanggang gabi, nagkukuwentuhan tungkol sa buong linggong lumipas. Walang nagbago sa amin ni Noah. Ang bawat tag-araw ay lumipas ng maganda. Nanatili ang init ng aming samahan at pagkakaibigan. Tunay ngang walang araw na lumilipas na hindi masasayang bagay ang nagaganap. Ang buong taon ay parang tag-araw na hindi napaparam. Maaliwalas at puno ang saya. Abril, ang paboritong buwan ng dalawa. Abril na maaliwalas , mainit ay maganda.

"Hindi namin lahat inaasahan na ganu'n kabilis ang mga pangyayari..tingnan mo na ngayon ang sarili mo Helen, napakaganda mo pa rin at maayos na ang buhay mo. Sayang nga lang……" Hindi na naituloy ni Tita Hilda ang kanyang sasabihin. Hindi niya napigilan ang kanyang sarili sa pag-iyak. Iniupo ko siya sa salas ng kanilang bahay.

Tandang- tanda ko pa ang lahat ng detalye ng araw na iyon. Abril onse, sa ganap na ikatlo ng hapon. Masayang- masayang nagtungo si Noah sa aming bahay. Abala ako noon sa paggawa ng panibagong lesson plan para sa darating na pasukan ng mga mag-aaral Hinding hindi mawawala sa aking alaala ang ngiti niya. Napakaaliwalas ng kanyan mukha, nababakas ko talaga ang walang kapantay na kasiyahan. Hinila niya ako mula sa lamesang aking aralan, niyakap ako ng mahigpit at sinabing…

"Maiilibre mo ako ng halo-halo…"

"Hindi mo pa naman birthday ah, sa akinse pa."ang sagot ko sa kanya.

Noong una'y hindi ko talaga mawari ang nais niyang iparating, ngunit dahil sa nahawa na rin ako ng sobra niyang tuwa, hindi ko na naalintana ang sobrang higpit ng kanyang yakap, at ang isang mainit na halik sa aking kanang pisngi. Napalayo ako ng kaunti at naging seryoso ang aking mukha.

"Bakit nga ba sobrang saya mo?"

Tumalikod ako noon at pilit na itinago ang namumula kong pisngi.

"Matutupad na ang pangarap natin Helen."ang sabi sa akin ni Noah.

Sa pagkakataon din iyon ay napalukso ako sa tuwa. Sa wakas ay makakarating na kami sa ibang bansa…ang pangarap naming Italya. Ibinalita sa akin ni Noah noon na natanggap ang aming aplikasyon. Isang buwan lamang ag kailangan naming hintayin at makakaalis na kami. Ang lahat ng mga kinakailangang papeles ay inasikaso na ng aking si Noah.

Masaya kaming nagtungo sa bayan at kumain ng malamig na Halo-halo. Nagsaya kami hanggang lumubog ang araw. Sa pagsapit ng gabi ay tumuloy kami sa tabing-ilog, nagtampisaw na parang mga maliliit na bata. Doon ay may binitiwan pa si Noah na isang pangako.

"Bago magtapos ang tag-araw Helen, igagawa kita ng saranggola, kagaya nung mga bata pa tayo."

Hindi lang iyon ang nakapagpasaya sa akin ng gabing iyon. Nangako pa si Noah sa akin na hinding-hindi na kami magkakahiwalay. Pinanood naming ang mga bituin sa langit at iginuhit sa aming pag-iisip ang magandang bukas na inaasahan naming dumating.

Abril kinse, ang araw na pinakahihintay ko. Ang kaarawan ng aking si Noah, Nagtungo ako sa kanilang bahay upang bigyan siya ng regalo. Tumawag ako sa kanilang bakuran ngunita wala kahit sinong sumagot sa akin. Naisip kong nagtungo ang kanyang pamilya sa simbahan tulad ng dati nilang ginagawa tuwing may kaarawan. Dali-dali akong nagpalit ng damit upang humabol sa misa. Natapos ang misa, ngunit ni isa sa kanila ay wala akong nakita sa simbahan. Nag-uwi ako sa aming bahay ng may isang tanong.

"Nasaan na si Noah…?"

Lumipas ang mga araw at wala akong narinig na balita mula sa kanyang pamilya. Magtatatlong linggo na ang lumipas at isang linggo na lang ay nakatakda na aming pag-alis patungong Italya. Ngunit ni anino ang aking si Noah ay hindi ko na nakita.

"Baka naman nagsariling lakad na iyang si Noah." Ito ang naririrnig ko sa aming mga kapitbahay.

"Hindi!!!" paulit-ulit na isinisigaw ng aking isip. Hindi iyon sa akin magagawa kailanman ni Noah.

Dumating ang araw na iyon…wala pa rin siya. Nagpasya akong hindi na tumuloy sa pag-alis. Bawat gabi kong iniluluha ang biglang pagkawala ni Noah. Iniisip ko kung bakit niya iyon nagawa. Paano na ang aming mga pangarap? Ang mga pangarap na kaming dalawa ang gumawa, ang mga pangakong kanyang binitiwan, at ang buhay ko kapag wala siya.

Lumipas ang madaming araw. Hindi na mainit ang panahon. Nawala na ang dating pakiramdam, hindi ko na nakikita ang mga saranggola sa lilim ng langit, wala na rin ang magandang daloy ng tubig sa ilog, nagbago na nag lahat. Magpaparamdam na ang tag-lamig. Wala na nag dating tag-araw at sa aking palagay ay hindi na ito kailanman babalik.

Dumating ang isang araw. Habang ako'y abala sa paglilinis ng aming bahay. May kumatok sa aming pintuan.

"Helen, kailangan nating mag-usap." Iyon ay si Dr. Andres, ang kaibigang manggagamot n gaming pamilya. Iniabot niya sa akin ang sulat na naglalaman ng ganito.

"Bakit hindi ka tumuloy? Hindi ba pangarap natin iyon?"

Nagulong muli ang aking isip. Sulat iyon sa akin ni Noah.Umalis na ang duktor at naiwan akong umiiyak. Hindi ko matanggap ang nangyari. Nawala noon ang aking malay. At ang pinakamasakIap pa ay ilang araw daw akog nawala sa katinuan.

At ngayon, nandito ako sa kasalukuyan, matagumpay sa aking buhay. Tamang alaala na lang ang aking pinanghahawakan.

"Ayos lang ako Helen." Ang pagpapatuloy n gaming pag-uusap ni Tita Hilda.

"Ate Helen, Mama, tinatawag na po tayo ni Papa." Si Andrea, na kapapasok lamang sa bahay.

" Tayo na Helen, mag-aalas-tres na." Tumayo si Tita Hilda at sabay kaming lumakad patungo sa labas, sumakay sa kotse na minamaneho ng kanyang asawa.

Pagkatapos ng ilang buwan, nagtungo ako sa Italya upang bigyang katuparan ang aming mga pangarap ni Noah. Nagtrabaho ako doon at naging matagumpay. Hindi ko na maalala kung papaano lumipas ang mga taon na mag-isa ako doon. Nawala ang dating saya ng buhay ko. Ang buhay ko ay hindi na kailanman magiging tulad ng dai kung wala si Noah.

"Happy Birthday Noah, andito na ako ulit..sana masaya ka na ngayon." At ipinatong ko ang dala kong mga bulaklak sa ibabaw ng kanyang libingan.

_wakas_

Ang Huling Tag-araw

Ni abrilquinse

"Alay ko sa'yo… bunga ng hinagpis ng isang malamig na tag-araw dahil wala ka…"

"Naku, h'wag kang umasa na matandaan pa nya un."

Malinaw pa sa pandinig ko ang mga salitang yun ng pinsan ko. Akala ba naman nila makakalimutan ko yun agad. Para bilin lang na pasalubong ng pamangkin ko bago ako sumakay sa bus. Hindi naman ako ganun makakalimutin.

Kung sa bagay,wala daw ako sa sarili nitong mga huling araw.

"Kasi naman, Abril na naman." , ang narinig kong ibinubulong nila.

Syanga naman, Abril na naman. Kasagsagan ng init ng araw, mainit pati hangin dito sa bintana ng bus. Pero hindi ko naman halos maramdaman, kasi ang totoo wala dito sa byahe ang isip ko.

"ma'am, gitnang bayan po ba?" Nagulat naman ako. Iyon ang konduktor ,sabay abot sa akin ng tiket sa bus.

Magdadalawang taon na rin, naaalala ko pa kung pano ako batuk- batukan ng bespren ko tuwing makakatulog ako sa byahe habang nagkukuwento sya. Nakakapangiti kung iisipin ko bawat kakatuwang kwentuhan namin. Sayang nga lang.

"Para po!" muntik na akong lumagpas sa pupuntahan ko.

"..si ate Helen!!.." ang malakas na tawag sa akin ng batang si Andrea. Hindi ko inaasahang ganito ang makikita ko pagkabalik ko dito. Parang ang daming nagbago, pati ang dating ilog na languyan namin ni Noah, parang ibang-iba na rin.

"Bakit ngayon ka lang, Hija?"ang tanong sa akin ni Tita Hilda, ang ina ni Andrea, na ina rin ng aking pinakamatalik na kaibigan na si Noah.

Si Noah, ang bestfriend ko simula pa ng mabuo ang daigdig. Madami na kaming pingdaanan nun. Halos wala na kaming itinatago sa isa't- isa. Bata pa lang kami ay kami na ang laging magkasama, hindi lang dahil sa magkapitbahay kami sa bayan, kundi dahil malalapit sa isa't-isa ang aming mga magulang.

Mula elementary,magkaklase kami. Tandang- tanda ko pa, nakipag-away siya sa mga batang kaklase namin noon dahil sa natapunan ng tsokolate ang uniporme ko. Hay si Noah. Ang tagapagligtas, tagapagpangiti, at tagapag-paiyak ko.

Sa aming dalawang magkaibigan, mayroon kaming tinatawag na golden rules. Bawal ang sikreto at ang problema ng isa ay problema ng lahat. Para sa amin, ang pagkawala ng isa ay katulad ng isang gold fish na inilagay sa ilog, kahit gaano ito kaganda, ay mananatili pa ring isang 'ligaw'. Hindi ko maisip kung papaano ang buhay kung wala si Noah. Sa ilog sa tabi ng bahay nila, dun kami laging tumatambay tuwing walang klase nung high school. Hay, ang saya nga naman nu'n. Yun nga lang palagi akong pinapagalitan ni nanay, teacher kasi sya doon sa eskwelahan na malapit sa aming bahay. Palagi n'ya akong sinasabihan ng "kung iyong itinatagal mo d'yan ay iniuuwi mo sa bahay para may kasama ang ama mo…" Hindi naman sya nagagalit sa akin sa tuwing sinansabi niya iyon, yun nga lang, tama talaga siya doon. Paralitiko na kasi ang tatay, nagkasakit s'ya noon at permanenteng na-imbalido. Inhinyero-sibil siya noon at masasabi kong napakagaling niya sa kanyang larangan. Sayang nga lamang, doon na natapos ang kanyang katanyagan. Dati pa siyang naglilingkod sa aming pamahalaang lokal. Naalala ko tuloy bigla ang lahat.

"Pasensya na po, medyo may inasikaso po kasi ako bago lumuwas."ang nakangiti kong sagot kay Tita Hilda. Kahit pa gaano siya kaganda, nananatiling may bakas ng kalungkutan ang kanyang mukha. Parang ako.., kay tagal ng lumipas pero hindi pa rin makalimot.

"…gan'on ba? Magdadalawang taon na rin ano..? Matagal na rin pero kami dito ay hindi pa rin matanggap ang nangyari. Abril na naman,kung gaano kainit ang panahon, singlamig naman ng pakiramdam dito sa aming tahanan." Ang sabi sa akin ni Tita Hilda.

Sabay kaming lumaki ni Noah, natutuwa ang mga kapitbahay namin noon tuwing makikita kaming magkasama. Bagay raw kami. Tuwing maririnig namin yaon, nagtitinginan lang kami sabay ng pagsiwang ng mga ngiti sa aming mga labi, kasunod ang isang malakas na tawanan. Magtatapos na kami sa mataas na paaralan noon at kami pa ring dalawa ang magkasunod sa hanay ng mga honor students sa aming paaralan. Ako ang balediktoryan at siya naman ang salutatoryan, pero para sa aming dalawa, pareho kaming numero uno. Naririnig ko pa noon sa aming mga guro…"Naku pinagbigyan talaga ni Noah iyang si Helen." Medyo masakit iyon kahit biruan lang, pero sa isang banda, nakakatuwa rin dahil pinatutnayan lamang namin na ang tunay na magkaibigan ay marunong magparaya para sa isa't-isa.

"Tingnan mo Helen." si Tita Hilda habang ipinapakita sa akin ang mga larawan ng aking si Noah.

"Parang walang ipinagbago ang kanyang hitsura mula pa noong bata, ano po?" at nagbigay ako ng isang maliit na ngiti.

Nag-eksamen kami noon sa Pamantasan ng Pilipinas sa Baguio. Sa kabutihang-palad ay pareho kaming natanggap sa kursong pinag-aplayan namin. Isa akong Bachelor of Science in Secondary Education Student, at dinadalubhasa ang Pisika. Siya naman ay natanggap sa kursong Bachelor of Arts in Communication major in Journalistic Photography. Kinailangan naming umupa ng bahay na tutuluyan dahil may kalayuan ang aming lugar sa nasabing unibersidad. Wlang nagbago. Masaya na bawat sandaling aming pinagsamahan. Kapag ginagabi ako ng uwi ay parati niya akong hinihintay sa labas ng aming boarding house. Isang gabi, inabot akong alas-onse dahil sa dami ng aming ginawang proyekto para sa isang asignatura. Biruin mo, naabutan ko pa si Noah na natutulog at nilalamok sa labas ng aming pintuan. Dahil curfew na ng alas diyes, nakasara na ang pinto at walang nagigising upang magbukas. Natandaan ko pang sinabi ni Noah noon. "Hindi bubukas 'yan kung tititigan mo lang." Labis na ang aking pagod mula sa maghapon, kaya naman hindi ko napigilan ang aking sarili sa pag-iyak. Nagsalita noon si Noah." Tahan na, kung kaluluwa lang ako, lumagpas na ako sa pintong yan para pagbuksan ka." Kasabay noon ay ang paghikbi niya na talaga namang nakakatawa. Napangiti na ako noon at salamat…may nagbukas din ng pinto.

Nangako sa akin si Noah noon na matutupad ang bawat pangarap na binuo namin, at ang iba nga ay natupad na. Katulad na lamang ng pag-aaral namin sa kolehiyo sa nais naming paaralan, ang pagkakaroon naming ng matataas na grado at ang pagtatapos namin sa aming mga napiling kurso. Bukod pa sa lahat ng ito, mayroon pa kaming tinatawag na main goal. Nais namin ni Noah na makapaghanap-buhay sa ibang bansa. Ako, gusto kong magturo sa Italya dahil alam kong maganda ang kita doon. Sa ganoong paraan, matutulungan ko ang aking pamilya, ang pagpapagamot ni tatay at ang pag-aaral ng aking kapatid na si Minda. Si Noah naman ay iba yata ang dahilan, pupunta daw siya doon hindi para kumita ng malaki, kundi para daw manatiling buo ang buhay niya. Hindi ko siya maintindihan noong sinabi niya yun sa akin. " Maria Helenika Torres, hindi mo talaga ako kailanman maiintindihan." Ito lamang ang isisinasagot niya sa akin tuwing tinanatong ko siya. Naisip ko tuloy noon na gusto lamang niyang pumunta doon para humanap ng kanyang magiging asawa. Ngunit mali ako.

Dalawampu't isang taong gulang na kami noon. Nakapagtapos na at pawang may maayos na hanapbuhay. Ako ay nagtututo sa isang hayskul sa aming kalapit bayan. Si Noah naman ay nagtratrabaho sa pamahalaang lokal bilang isang manunulat sa panlalawigang pahayagan. Hindi pa rin kami nagkakalayo sa isa't-isa. Tuwing Biyernes at Sabado ay umuuwi kami sa aming bayan, masayang tumatambay sa ilog na malapit sa aming mag bahay, nagtatawanan at nagsasaya hanggang gabi, nagkukuwentuhan tungkol sa buong linggong lumipas. Walang nagbago sa amin ni Noah. Ang bawat tag-araw ay lumipas ng maganda. Nanatili ang init ng aming samahan at pagkakaibigan. Tunay ngang walang araw na lumilipas na hindi masasayang bagay ang nagaganap. Ang buong taon ay parang tag-araw na hindi napaparam. Maaliwalas at puno ang saya. Abril, ang paboritong buwan ng dalawa. Abril na maaliwalas , mainit ay maganda.

"Hindi namin lahat inaasahan na ganu'n kabilis ang mga pangyayari..tingnan mo na ngayon ang sarili mo Helen, napakaganda mo pa rin at maayos na ang buhay mo. Sayang nga lang……" Hindi na naituloy ni Tita Hilda ang kanyang sasabihin. Hindi niya napigilan ang kanyang sarili sa pag-iyak. Iniupo ko siya sa salas ng kanilang bahay.

Tandang- tanda ko pa ang lahat ng detalye ng araw na iyon. Abril onse, sa ganap na ikatlo ng hapon. Masayang- masayang nagtungo si Noah sa aming bahay. Abala ako noon sa paggawa ng panibagong lesson plan para sa darating na pasukan ng mga mag-aaral Hinding hindi mawawala sa aking alaala ang ngiti niya. Napakaaliwalas ng kanyan mukha, nababakas ko talaga ang walang kapantay na kasiyahan. Hinila niya ako mula sa lamesang aking aralan, niyakap ako ng mahigpit at sinabing…

"Maiilibre mo ako ng halo-halo…"

"Hindi mo pa naman birthday ah, sa akinse pa."ang sagot ko sa kanya.

Noong una'y hindi ko talaga mawari ang nais niyang iparating, ngunit dahil sa nahawa na rin ako ng sobra niyang tuwa, hindi ko na naalintana ang sobrang higpit ng kanyang yakap, at ang isang mainit na halik sa aking kanang pisngi. Napalayo ako ng kaunti at naging seryoso ang aking mukha.

"Bakit nga ba sobrang saya mo?"

Tumalikod ako noon at pilit na itinago ang namumula kong pisngi.

"Matutupad na ang pangarap natin Helen."ang sabi sa akin ni Noah.

Sa pagkakataon din iyon ay napalukso ako sa tuwa. Sa wakas ay makakarating na kami sa ibang bansa…ang pangarap naming Italya. Ibinalita sa akin ni Noah noon na natanggap ang aming aplikasyon. Isang buwan lamang ag kailangan naming hintayin at makakaalis na kami. Ang lahat ng mga kinakailangang papeles ay inasikaso na ng aking si Noah.

Masaya kaming nagtungo sa bayan at kumain ng malamig na Halo-halo. Nagsaya kami hanggang lumubog ang araw. Sa pagsapit ng gabi ay tumuloy kami sa tabing-ilog, nagtampisaw na parang mga maliliit na bata. Doon ay may binitiwan pa si Noah na isang pangako.

"Bago magtapos ang tag-araw Helen, igagawa kita ng saranggola, kagaya nung mga bata pa tayo."

Hindi lang iyon ang nakapagpasaya sa akin ng gabing iyon. Nangako pa si Noah sa akin na hinding-hindi na kami magkakahiwalay. Pinanood naming ang mga bituin sa langit at iginuhit sa aming pag-iisip ang magandang bukas na inaasahan naming dumating.

Abril kinse, ang araw na pinakahihintay ko. Ang kaarawan ng aking si Noah, Nagtungo ako sa kanilang bahay upang bigyan siya ng regalo. Tumawag ako sa kanilang bakuran ngunita wala kahit sinong sumagot sa akin. Naisip kong nagtungo ang kanyang pamilya sa simbahan tulad ng dati nilang ginagawa tuwing may kaarawan. Dali-dali akong nagpalit ng damit upang humabol sa misa. Natapos ang misa, ngunit ni isa sa kanila ay wala akong nakita sa simbahan. Nag-uwi ako sa aming bahay ng may isang tanong.

"Nasaan na si Noah…?"

Lumipas ang mga araw at wala akong narinig na balita mula sa kanyang pamilya. Magtatatlong linggo na ang lumipas at isang linggo na lang ay nakatakda na aming pag-alis patungong Italya. Ngunit ni anino ang aking si Noah ay hindi ko na nakita.

"Baka naman nagsariling lakad na iyang si Noah." Ito ang naririrnig ko sa aming mga kapitbahay.

"Hindi!!!" paulit-ulit na isinisigaw ng aking isip. Hindi iyon sa akin magagawa kailanman ni Noah.

Dumating ang araw na iyon…wala pa rin siya. Nagpasya akong hindi na tumuloy sa pag-alis. Bawat gabi kong iniluluha ang biglang pagkawala ni Noah. Iniisip ko kung bakit niya iyon nagawa. Paano na ang aming mga pangarap? Ang mga pangarap na kaming dalawa ang gumawa, ang mga pangakong kanyang binitiwan, at ang buhay ko kapag wala siya.

Lumipas ang madaming araw. Hindi na mainit ang panahon. Nawala na ang dating pakiramdam, hindi ko na nakikita ang mga saranggola sa lilim ng langit, wala na rin ang magandang daloy ng tubig sa ilog, nagbago na nag lahat. Magpaparamdam na ang tag-lamig. Wala na nag dating tag-araw at sa aking palagay ay hindi na ito kailanman babalik.

Dumating ang isang araw. Habang ako'y abala sa paglilinis ng aming bahay. May kumatok sa aming pintuan.

"Helen, kailangan nating mag-usap." Iyon ay si Dr. Andres, ang kaibigang manggagamot n gaming pamilya. Iniabot niya sa akin ang sulat na naglalaman ng ganito.

"Bakit hindi ka tumuloy? Hindi ba pangarap natin iyon?"

Nagulong muli ang aking isip. Sulat iyon sa akin ni Noah.Umalis na ang duktor at naiwan akong umiiyak. Hindi ko matanggap ang nangyari. Nawala noon ang aking malay. At ang pinakamasakIap pa ay ilang araw daw akog nawala sa katinuan.

At ngayon, nandito ako sa kasalukuyan, matagumpay sa aking buhay. Tamang alaala na lang ang aking pinanghahawakan.

"Ayos lang ako Helen." Ang pagpapatuloy n gaming pag-uusap ni Tita Hilda.

"Ate Helen, Mama, tinatawag na po tayo ni Papa." Si Andrea, na kapapasok lamang sa bahay.

" Tayo na Helen, mag-aalas-tres na." Tumayo si Tita Hilda at sabay kaming lumakad patungo sa labas, sumakay sa kotse na minamaneho ng kanyang asawa.

Pagkatapos ng ilang buwan, nagtungo ako sa Italya upang bigyang katuparan ang aming mga pangarap ni Noah. Nagtrabaho ako doon at naging matagumpay. Hindi ko na maalala kung papaano lumipas ang mga taon na mag-isa ako doon. Nawala ang dating saya ng buhay ko. Ang buhay ko ay hindi na kailanman magiging tulad ng dai kung wala si Noah.

"Happy Birthday Noah, andito na ako ulit..sana masaya ka na ngayon." At ipinatong ko ang dala kong mga bulaklak sa ibabaw ng kanyang libingan.

_wakas_