Arvil Premian

“Mawalang galang na po, ano po ang nangyayari sa loob?” Tanong niya sa sa mamang hindi maipinta ang mukha sa palabas sa opisina ng terminal papuntang bayan ng Klipdriff. Halos sisenta na ang edad nito.
“Wala kundi mga walang kwentang tao.” Barinong sagot ng mama. “Sabihin ba namang naka-booked lahat ng tren sa loob ng anim na linggo. Paano tuloy ako makakarating sa Diamond Field?”
“Shit.” Kitang-kita ang pagkadismaya sa mukha ni Jamie sa narinig sa mama. Ilang buwan din niya itong pinaghandaan upang makarating sa baying iyon ng South Africa. Nagtrabaho siya ng husto upang makapag ipon ng pera upang maipang tustus sa kanyang gagawing paglalakbay. “Wala napo ba kayong ibang alam na paraan upang makarating sa Klipdriff?”
“Ano? Ibang paraan.” Napatitig ang mama kay Jamie, waring sinusuri siya nito. “Baguhan ka pa lamang ano?”
“Oho.”
“Merong dalawang paraan upang makarating ka sa Klipdriff, Una kung maglalakad ka pero imposible dahil anim na daan at pitumpong kilometro ang layo niyon mula rito. Ikalawa, sa pamamagitan ng tren na naka-booked na ng anim na lingo.”
“Hmmm…” Napabuntong hininga siya sa narinig at tumalikod na sa kausap patungo sa upuang bakante. Iniisip na niya kung paano at kalian siya magsisimulang maglakad ng …
“Sandali.” Habol ng mamang kausap niya. Isa rin ito sa mga taong nagnanais makapunta sa South Africa tulad ni Jamie upang hanapin ang swerte sa Diamond Field sa bayan ng Klipdriff at maghanap ng diamond. “Meron pa palang isang paraan. Bata ka pa at makakaya mo iyon.”
Makalipas ang tatlong oras at nagbabyahe na siya papuntang Klipdriff, sakay sa isang wagon. Bibihira ang sumasakay sa ganoong uri ng sasakyan. Kinakailangang may malakas na pangangatawan ang taong sasakay roon dahil kung wala ay hindi siya roon tatagal. Isa iyong wagon na nagdadala ng mga sulat sa ibang bayan at laging maraming dala kung kayat pinapayagan lamang na makapagdala ng isang t-shirt ang pasaherong magnanais sumakay rito. Tumatakbo ito ng labing tatlong kilometro kada oras at walang tigilan upang magpahinga at kumain ang mga pasahero maliban na lamang kung magpapalit ng kabayo at drayber ang wagon. Hindi maayos at hindi komportable ang pakiramdam ni Jamie sa loob. Bukod sa napakasikip ay tatlo pa sila roon. Halos hindi na kayanin ni Jamie sa loob ngunit sa pagigi niyan desidido sa kanyang mga mithiin ang nagpapanatili sa kanya sa loob. Inabot ng halos tatlong araw ang biyahe sa loob ng wagon at sa wakas ay natapos na ang paghihirap ng tatlong pasahero sa wagon.
Maraming tao doon sa bayan ng Klipdriff na pawing galing sa mga karatig bayan na nagpupunta roon para sa iisang mithiin ang makakuha ng diamond tulad ni Jamie. Maunlad ang bayan na yun dahil na rin siguro sa napakarami ng mga taong nagpupunta roon. Maraming mga establisyimento roon at karamihan ay mga paupahan para sa sa mga manglalakbay. Baguhan roon si Jamie kaya’t medyo nahihirapan siya lalo’t wala pa siyang nadalang mga gamit. Hindi rin niya akalain na napakamahal ng mga bilihin sa bayang iyon. Ang perang nagagastos niya sa kanilang bayan sa loob ng isang taon ay tatagal lamang ng tatlong lingo sa Klipdriff, hindi sasapat ang kanyang naipong pera.
Nag uli uli muna siya sa bayan at napapunta siya sa isang malaking tindahan na pinaka malaki na yata roon. Hindi naman masyadong malaki iyon ngunit ito na ang pinakamalaking tindahan na nakita niya sa bayan. Pumasok siya sa loob at iisang kargador at tindera na isang dalaga at may magandang mga matang kulay berde. Hindi naman siya kagandahan pero may mukhang nakakainteresente.
“Ano po ang hanap nila?” Tanong sa kanya ng binibini.
“Ahh…yung…yung….yung pangkaraniwan.”
“Pang…pangkaraniwan. Tulad ng ano sir?”
“Alam mo na yung pala, yung … yung timba.”
“Sigurado po kayong yun lamang ang pangkaraniwang hinahanap nyo sir?” Tanong muli ng dalaga na nakatingin sa kanya. Alam nitong baguhan lamang ang lalaki.
“Ah…well, sa totoo lang miss ay baguhan lang ako rito at wala pa akong ideya sa ngayon.”
“Isa ka ring diamond hunter sir?” Tanong ng dalaga na alm na naman ang sagot sa tanong.
“Oo. Ako nga pala si Jamie McGregor.” Sabay abot ng kanyang kamay sa dalaga.
“Margaret van de Merwe.” At kinamayan ang binata.
“Ikinagagalak kitang makilala, Ms. Margaret.
“Ako rin naman Mr. Jamie.” Kung hindi mo mamasamain ay maaaring makatulong ang aking ama sa tulad mo.”
Napaisip si Jamie sandali. Sa kalagayan niya ay kailangan nga niya ng isang taong maaaring tumulong sa kanya at nakahanap na siya.
“Maraming salamat sa iyong kabutihan at kailangan ko nga ng tulong sa ganitong pagkakataon.”
“Wala yun, kaya lang wala rito ang aking ama. Bumalik ka na lang bukas ng umaga at ako na ang bahalang magsabi sa kanya tungkul sa iyo.”
“Napaka buti mo talaga Margaret.” At umalis na siya sa tindahan.
Kinabukasan ay nagpuntang muli siya sa tindahan. Nakita niya na biglang nabuwal ang kargador na nakita niya kahapon roon habang nagbubuhat ng mga bagahe. Tinulungan niya iyon sa pag aayos ng mga nasirang bagahe at itinayo sa pagkakabuwal. Halos hindi nalalayo ang edad niyon sa kanya. Matangkad at may maiitim na mata. Isa siya samga itim at isa na rin sa mga maitsurang tao na nakita Jamie.
“Ayos ka lang?” Pangumgumusta niya ngunit hindi umimik ang lalaki at tumingin lamang sa kanya at muli nang nagpatuloy sa pagtatrabaho.
“Kayo marahil si Jamie Mc Gregor ang sinasabi ng aking anak, ginoo?” Napalingon si Jamie sa nagsasalita na papalabas ng tindahan kasama ng isang dalaga.
“magandang umaga po sa inyo, Ako nga po si Jamie at kayo po siguro ang ama ni Margaret?” Sabay tango kay Margaret.
“Tama ka iho, halika, doon tayo sa loob at hayaan mo na ang taong iyan.”
Nagpatuloy na sa pagtatrabaho ang itim nang makapasok na sa loob ang tatlo. Siya si Banda at hindi sila nakikipagusap masyado sa mga lahing mapuputi. Hindi rin sila tumitingin sa mga mata kapag nakikipag usap sila sa mga puti . Iyon ang gawi sa lugar na iyo na alipin lamang ang mga itim ng mga puti.
“Bibigyan kita ng lahat ng ‘yong kakailanganin sa iyong gagawing paglalakbay. Akong bahala sa financial na pangangailangan at tayo ay magpartner. Bibigyan kita ng sweldo kada-linggo para sa iyong pagod dahil para ka ring nagtatrabaho sa akin.”
Napakabuti ninyo sa akin kahit di ninyo ako masyadong kilala. Sa palagay po ay hindi ko kakailanganin ang sweldo dahil sapat na ang inyong inaalok sa akin Ginoong Solomon.”
Wala iyon basta tanggapin mo na lang at may tiwala ako sa iyo. Permahan mo na lang itong ating magiging kasunduan. Nagsasaad ito na “fifty-fifty” tayong dalawa sa iyong makukuha gayun din ang matatanggap mong sweldo sa akin.?
“Hinding–hindi ko po sasayangin ang inyong kabutihan at makakaasa po kayo sa akin na makakakuha tayo ng pinakamalaking diamond. Hindi kopo sasayangin ang inyong pagtitiwala.”
Pinermahan ni Jamie ang kasunduan na nakasulat sa wikang hindi niya alam ngunit may tiwala naman siya kay Solomon at sa palagay niya ay hindi siya lolokohin nito. Iniisip na lang niya an napaka – swerte nya.
Kinabukasan ay nagsisimula na siyang maglakbay papunta sa lugar kung saan matatagpuan ang mga diamond. Marami ding tulad niya ang naroroon at naghahanap ng swerte. Binaybay niya ang ilog patungo sa kabundukan. Lumipas na ang isang linggo ngunit wala pa rin siyang natatagpuang diamond. Naghukay siya mula umaga hanggang gabi ngunit para lamang siyang nagsasayang ng panahon. Marami na ang sumuko pero iba si Jamie. Hindi siya basta-basta sumusuko at iyon ang katangian niya na makatutulong sa kanya upang makamit ang mga naisin niya. Disiotso anyos pa lamang siya at may malalakas na pangangatawan kaya siya nakakatagal sa ganitong sitwasyon. Lumipas pa ang dalawang linggo at nasa tindahan na muli siya ni Solomon dala ang isang bag na naglalaman ng mga diamond.
“Ito na ang pinakamalaking diamond na aking nakita.” Hindi makapaniwalng sabi ni Solomon kay Jamie. Kinuha niya at inilagay ang mga iyon sa isang sulong at sinusiana. “ Umabot ng tatlong linggo ang iyong nagging paglalakbay at gaya ng aking sinabi at laman ng kasunduan na iyong pinermahan, ito ang halaga ng iyong sweldo.”
“Bakit pa po?” Bakit hindi na lang naten hatiin ang mga diamond na ating nakuha.”
“Anong hatiin?.Iyon na ang iyong parte at malinaw na nakasaad iyon sa ating kasunduan na suswelduhan kita bilang trabahador sa iyong gagawing paghahanap ng diamond. Umalis ka nang muli at magpatuloy sa pagtatrabaho sa akin bata.”
Hindi makapaniwala si Jamie sa narinig. Hindi niya akalain na ganoong tao pala si Solomon at ganoon lamang siya kadaling naloko. “Hindi maaari iyon at may karapatan ako sa mga iyoan.”
“Huwag kang ganyan bata. Hindi mo pa ako kilala at umalis ka na bago pa mawala ang kabutihan ko sa iyo bata.
“Hindi ako tatahimik na lang sa isang tabi Solomon. Gagawa ako ng paraan upang makuha ko ang dapat na sa akin at ipapakita ko rin sa buong bayan ang tunay mong anyo. Umalis na si Jamie sa tindahan at iniwan ang pera na ibinigay sa kanya ni Solomon.
Nang tangkain ni Jamie na magreklamo sa mga awtoridad ay hindi man lamang siya pinag ukulan ng mga pansin ng mga iyon. Kilala ang pangalan ni Solomon sa buong bayan. Kilala siya na isa sa mga taong may abuting dulot sa bayan. Marami siyang mga ari-arian sa bayan ng Klipdriff. Sa katunayan ay halos kalahati ng buong bayan ay pag aari niya. Higit sa lahat, pag aari niya ang isang lugar na kung saan ay may mina ng diamond na maaaring mapulot lamang sa buhanginan sa baybayin ng dagat. Kilala rin siya bilang isang relihiyosong tao at maraming charity na tinutulungan.
Nang malaman ni Solomon ang ginawang paninira niya sa kanyang pangalan ay nalagay sa alanganin ang buhay ni Jamie. Ipinag utos ni Solomon sa kanyang mga alipin ang pagpatay sa kanya. Pinadukot siya at dinala sa gitna ng disyerto. Doon siya binulbog at iniwanan na halos naghihingalo na. Doon ay nagliliparan na paikot sa kinahihigan ni Jamie ang mga buwetre. Nag iintay na lang ang mga iyin sa pagtigil niya sa pagkilos.
Kahit hindi na kayang makatayo dahil sa mga sugat niya sa katawan, kahit hindi na niya maimulat ang kanyang mga mata at wala ng boses na lumalabas sa kanyang bibig ay tuloy-tuloy pa rin siya sa paggapang kahit hindi alam ang patutunguhan. Ang alam lang niya ay ang makapag higanti kay Solomon at pagbayarin ito sa mga ginawa nito sa kanya. Hindi siya sumuko at nagpatuloy sa paggapang kahit na kinakain na ng mga ibon ang kanyang binti at umaasa na may tutulong sa kanya.
Hindi nga siya nabigo at nay narinig siyang ugong ng sasakyan at tuluyan na siyang nawalan ng malay.
“May malay ka na pala. Kaya mo na bang bumangon? Heto. Kumain ka na muna para madali kang makabawi ng lakas.” Wika ng lalaki kay Jamie nang magising na siya sa pagkakahiga.
“Ikaw!” Bakit hindi nyo na lang ako tinuluyang patayin ng iyong ama? Ano pa ang kailangan ninyo sa akin?” Tanong niya habang hawak ang balikat na nasugatan.
“Easy ka lang tol! Hindi ako ang iyong kaaway. Kumain ka muna dahil alam kong gutom ka na. Ikaw ba naman ang natulog ng tatlong araw.”
“Ano ang iyong kailangan sa akin?”
“Ako si Banda, isang alipin ni Solomon.Alam mo naman siguro ang sitwasyon naming mga itim ditto sa lugar na ito. Tama ka, si Solomon ang may kagagawan ng mga nangyayari sa iyo at isa ako sa kanyang mga inutusan. Binalikan kita dahil isa kang puti at kakailanganin ko ang tulad mo para maghiganti sa kanya.
“Maghiganti?”
“Isa siyang demonyong nagtatago sa mga balahibo ng anghel. Ginahasa niya at pinatay ang aking kapatid na babae. Wala kaming makuhang hustisya kaya dinala kita ditto sa aming lugar.
“Kung gayon salamat at magtulungan tayo.” Wiak ni Jamie.
“Ang lugar kung saan matatagpuan ang minahan ng diamond ni Solomon ay binabantayan ng maraming gwardya. May mga bantay ring mga aso na at mga land mine para sa mga magtatangkang pumasok sa lugar na iyon. Iyon ang lugar na balak pasukin nina Jamie at Banda.
Nagsagawa sila ng plano. Hindi sila makakapasok doon kung sila ay dadaan sa lupa kaya dumaan sila sa dagat sakay ng isang bangka. Naglayag sila sa gabi upang hindi sila mapansin at may dala silang tig isang bag uapng paglagyan ng diamond.
Nasira ang kanilang bangka kaya duaman sila sa lupa upang makalabas. Nalagpasan nila ang guwardya, ang mga land mine at mga aso doon pero iisang bag lamang ang kanilang dalang may lamang diamond.
“Hatiin na naten ang mga ito.” Wika ni Jamie kay Banda nang maka-uwi na sila.
“Hindi sa iyo na lamang ang mga iyan. Hindi ko iyan kailangan. Ang kailangan ko lamang ay ipangako mo sa akin na pagbabayarin mo si Solomon sa kanyang mga kasamaan. Hindi ko kailangan ang maraming pera na magpapa alipin sa akin baling araw. Kailangan ko lang ay yung sasapat upang makabili ako ng asawa at lupang sasakahin. Iyo na ang mga iyan. Gamitin mo sa pagtupad sa iyong pangako.” Wika ni Banda at kumuha lamang ng isang pirasong diamond at nagpaalam na kay Jamie.
Tumanda ang itsura ni Jamie mula ng siya ay tinangkang ipapatay ni Solomon. Nagmukha siyang forty anyos. Nagpahaba siya ng balbas at mayroon na siyang peklat sa mukha na lalong nakadagdag upang hindi agad kaagad siya maitsurahan. Nag disguise siya at nagpanggap na isang negosyante. Gumawa siya ng patibong kay Solomon gamit ang mga diamond na ninakaw sa kanya, na alam naman niyang kakagatin iyon ni Solomon dahil gahaman ito sa diamond.
Natupad ang mga plano ni Jamie at unti unti nang nawawala sa mga kamay ni Solomon ang kanyang mga ari ariandahil na rin sa kanyang pagiging gahaman sa diamond na sinamantala namn ni Jamie. Lahat ng mga pag aaring negosyo ni Solomon ay bumagsak sa mga kamy ni Jamie maging ang minahan ng diamond ni Solomon. Plinano rin niyang buntisin ang kaisa isang anak nitong si Margaret upang gamitin para ipahiya ang kanyang ama sa bayan na ang anak niyang babae ay nabuntis at walang asawa. Pina ibig niya ang babae gamit ang balat kayo niyang mukha. Nabuntis nga niya iyon at hindi pinakasalan at tuluyang iniwan.
Hindi nagtagal at inilantad din ni Jamie ang tunay niyang pangalan at anyo. Isiniwalat na niya sa buong bayan ang lahat ng ginawa ni Solomon sa kanya at paniniwalaan na siya ngayon ng mga tao. Tuluyan ng nawala ang mga ari-arian ni Solomon at higit sa lahat ay nasira na rang kanyang pangalan. Nalaman na ng buong bayan ang mga pinaggagawa niyang panloloko sa mga tao tulad ni Jamie.
Dinamdam na maigi ni Solomon ang mga nangyayari sa kanya at iyon ang nagging dahilan ng kanyang pagkamatay. Dalawang tao lamang ang nakipaglibing sa kanya maliban sa mga supultorero. Iyon ay si Margaret at si Jamie na hindi man lamang pinansin si Margaret at tiningnan kahit halatang malaki na ang tiyan. May galit pa rin sa puso ni Jamie para kay Margaret dahil malinaw pa rin ang mga sinabi nito sa kanya ng una silang magkita.
Humingi ng tawad sa kanya si Margaret pero hindi ito pinakinggan ni Jamie. Hindi talaga akalain ni Margaret na gagawin iyon ng kanyang ama kay Jamie. Umalis siya ng bayan dahil nag-iba na rin ang tingin ng mga ito sa kanya na parang isang basura.
Lumipas ang mga buwan at nagsilang ng batang lalaki si Margaret. Pinangalan niya ito na Jamie, Kapangalang ng kanyang ama. Hindi siya nawalan ng pag asa na muling babalik an gang pag ibig nila ni Jamie at ang kanilang anak ang magbabalik noon. Bumalik siya sa Klipdriff at hindi nga siya nabigo. Nag sialng uli siya ng batang babae at pinangalan niya iyong Kate.
“Mc Gregor, nagkakagulo po ngayon sa minahan ng diamond. Nagwewelga po ang mga trabahdor na itim at iyon ay dahil daw po pagmamalupit n gating katiwala roon.
“Ano?, Bilisan mo David, pupunta tayo sa field. Ayusin naten ang gulong pinaggagawa ni, sino nga pala iyong walang hiyang katiwalang iyon?”
Si Brutus po. Pero mapanganib po kung pupunta pa kayo roon Sir Jamie, baka kung ano ang mangyari sa iyong masama.”
“Lalong may masamang mangyayari kung hindi tayo pupina roo David.”
“Iyon si David Blackwell, ang katiwala ni Jamie sa kompanya. Mas bata siya ng sampunt taon kay Jamie at twenty-one anyos na si David. Mga lahing itim ang nagtratrabaho sa kanyang minahan at nagkakagulo ngayon doon dahil sa kay Brutus, ang kanilang katiwala roon. Pinahihirapan raw na maiigi ni Brutus ang mga iyon at hindi tinatrato ng tama.
Nang dumating sila ay sumalubong sa kanila ang limang bangkay ng mga itim. Kagagawan daw iyon ni Brutus. Nandoon pa rin ang mga nagwewelga at kinikuyog na si Brutos ng mga iyon. Walang nagawa si Jamie upang pigilan ang mga itim sa pagkuyog kay Brutos at namatay din iyon.
Duamting si Banda sa kinaroroonan ng kaguluhan. Napakalma niya ang mga iyon at pumayag naman ang mga iyon sa alok ni Jamie.
“Maraming salamat at duamting ka Banda dahil hindi ko kaya silang pahintuin.” Wika ni Jamie.
“Jamie hindi ko rin sila kaya at hindi pa lubusang maibabalik at iyon ang aking ikinatatakot.” Si Banda.
Hindi nga nagtagal makalipas ang dalawang araw mula ng mangyari ang kaguluhan ay nangyari ang kinatatakutan ni Banda. Nawawala ang dalawang anak ni Jamie. Kinidnap sila ng mga itim na naghihigante sa pagkamatay ng kanilang kasamahan.
Si Kate na anim na buwan pa lamang ay nabawi ni Banda at naibalik kay Margaret ngunit si Jamie, ang anak nilang panganay at limang taon pa lamang ay natagpuan nilang patay sa gitna ng disyerto. Iniwan ng mga dumukot sa kanya na mag isa sa disyerto ng walang pagkain buhat pa ng araw na dinukot ito isang linggo na ang nakalipas.
Nang araw ding iyon ng malaman nila ang balita sa kanilang anak ay natagpuan ni Margaret si Jamie na wala ng buhay at na-istroke dahil siguro sa mga nangyari. Nagdaan pa ang ilang taon at sumunod na rin si Margaret dahil sa sakit niyang taglay.
Naiwan sa pamamahala ni David ang kompanya at nang dumating na sa tamang edad si Kate ay isinalin na sa kanyang pamamahala ang kompanya ng kanyang ama. Isa siyang henyo pagdating sa pamamahala ng negosyo. Napalago niya iyon at lumawak hanggang makaabot sa ibang bansa. Sa edad na twenty-one ay kilala na siya bilang isa sa mga taong makapangyarihan. Kaya niyang ibagsak ang malalaking kumpanya na kumkalaban sa kanya at nagagawa niyang kunin ang mga iyon kamit ang taglay na katalinuhan at angking kagalingan.
Sa edad na twenty-five ay nagsilang siya ng anak na lalaki. Iyon si Tony, anak niya kay David Blackwell na kanyang napangasawa kahit halos matanda na sa kanya ng twenty anyos.
Nagkaroon ng gera sa bansa at kinakailangan ng pamahalaan ang lahat ng mamamayan nitong lalaki. Nakasama si David at ipinadala sa digmaan. Sa kasamaang palad ay isa ito sa mga nasawi sa digmaan.
Labis na napighati si Kate Blackwell at itinuon na lamang ang sarili sa kompanya. Inasam niya ang mga kumpanya na halos kasing laki rin ng sa kanya. Doon ay nakakaramdam siya ng pagkakontento at siya ay nacha-challenge kung papaano niya iyon isasakatuparan. “To win the game” iyon ang kanyang motto sa buahy at ang malakas lamang ang makaka-survive. Kakainin ng malakas ang mahihina at iyon ang batas ng kapaligiran. Doon siya nakakaramdam ng pagkakontento at ng kapangyarihan.
Forty anyos na siya at patuloy pa rin sa paglago ang kanyang kompanya
At alam na niya na balang araw ay kakailanganin na niya ng papalit sa kanya sa pamamahala ng kompanya at iyon ay si Tony.
“Tony nakakuha na ako ng iskwelahan na iyong papasukan. Sa Venice, doon ay kilala sial sa pagiging magaling sa larangan ng pagnenegosyo.”
“Mama, pero gusto ko sa Italy. Gusto kong kumuha ng Fine Arts at iyon ang sinasabi ng puso ko. Wala akong talent sa pagnenegosyo at sobra-sobra na an gating pera dahil sa kompanya.”
“Pero anak, wala nang magpapatuloy ng kumpanya maliban sa iyo.”
“Eh di tumitigil na. Napakalaki na nito at hindi mo na kailangan palakihin pa at sagasaan ang iba. Hindi na ito guguho dahil napakatatag na nito. Mama, bakit hindi ka na magretared at samahan mo ako sa Italy?”
Pang sampung beses na itong pangungumbinsi ni Kate sa kanyang anak pero bigo pa rin. Hindi na niya pinigilan so Tony sa pagpunta sa Italy. Pero hindi ap sumusuko si Kate. Hindi pa siya nananalo. Bumayad siya ng mga tao upang bumalik si Tonyat sundin siya. Binayaran nya ang isang sikat na pintor sa buong mundo upang sirain ang pangarap ni Tony. Iginagalang ang pintor na iyon at kaya nitong pasikatin o patanyagin ang isang pintor sa pamamagitan lamang sa pagbibibgay niya ng isang komentaryo sa isang pinta at kaya rin nitong magpabagsak ng isang pintor.
Isang araw ng magbukas si Tony ng isang excibit para sa kanyang mga ipininta ay hindi inaasahang pumunta roon ang pintor na binayaran ni Kate. At kinabukasan din ng araw an iyon ay lumabas sa dyaryo na isa si Tony sa nagpaala sa kanya ng pintang masama na nawala na sa bokabolaryo ng pintor.
Hindi nga nagtagal ay bumalik siya sa kanyang ina at tinanggap na ang inaalok sa kanya ng kanayng ina. Ang hindi niya alam ay plano iyon ng kanyang ina.
“Heto na ang kabayaran ng iyong serbisyo.” Ibinigay ni Kate ang sobre sa sikat na pintor.”
“Hindi ko talaga alam an dahilan kung bakit ninyo iyon ipinagawa
Mrs. Blackwell. Hindi nyo ba alam na may talent si Tony at hindi magtatagal ay isa siya sa agagalng ng buong mundo higit pa sa akin?”
“KUlang pa ba iyan?” O baka naman gusto mo ring sumunod sa aking anak?” Ulit ni Kate sa pintor at umalis na ang pintor at nagpaalam.
Hindi lang iyon ang nagiging pagmamanipula ni Kate sa kanyang anak upang mapasunod ito sa kanyang mga naisin at gayon din sa ibang tao. Patuloy pa rin siya sa pagpapalawak ng kompanya at wala na siyang inatupag kundi iyon. Sinasakop na ng kompanya ang katauhan ni Kate at ito na rin ang nagkokontrol sa kanya, hindi na siya ang kumokontrol sa kompanya. Nagigi na silang isa at walang pakiaalam sa nasasagasaan. Hindi na niya pinakikinggan ang kanyang anak kaya nagalit sa kanya ang kanyang anak at iniwan na siya. Lumayas siya sa kanilang tahanan.
Walang lihim na hindi nabubunyag at nalaman din ni Tony na nang una pa man ay lagi na siyang kinokontrol ng kanyang ina. Gayundin ang tungkol sa binayarang pintor. Dahil ditto ay lalo siyang nagalit sa kanyang ina. Napansin na rin niya na kinokontrol na ng kompanya ang kanyang ina at nagigi sialng isa na parang demonyo kaya gumawa siya ng hakbang upang matigil na iyon. Ang kabaliwan ng kanyang ina.
“Wala siya rito. Nandoon siya sa taas. Nagpapahinga.”
“Hindi, hindi ko iyon magagawa, lalo na sa kanya.”
“Hindi kaya o iyon. Para rin iyon sa kanya. Mahal ko siya.”
“Pero hindi ito tama. Tama itong ginagawa ko.”
“Wala ng ibang paraan, Tama itong ginagawa ko.”
“Siguro nga. Ito na ang paraan para matapos na ang paghihirap nya.”
“Mama eto na ako. Tatapusin ko na ang iyong paghihirap. Papatayin ko ang demonyo upang matapos na ang paghihirap mo sa kanya. Para na rin makawalaka sa kanya at makapahinga naman.”
“Huwag kang maingay Tony baka magising ko ang demonyo.”
“Oo, dahan dahan lamang. Eton a ako mahal kong mama”
“Pumasok si Tony sa silid ng kanyang ina. Natagpuan niya na nakaupo sa kama ang kanyang ina.
“O Tony. May kailangan ka ba sa akin kaya ka napunta rito?”
“Mama, heto na ako. Wag kayong mag alala, ililigtas kita sa kanya para matapos na ang iyong paghihirap sa kanya.”
“Hindi kita maintindihan anak. Ano ang iyong sinasabi?”
“Kinuha ni Tony ang baril at ikinasa sa harap ni Kate. Itinutok niya iyon sa kanya. “Mama, mahal kita at hindi ako papayag na tuluyan ka niyang agawin sa akin. Eto ang paraan na naisip ko upang paghiwalayin kayo ng demonyo.”
“Tony bitiwan mo iyan. Ano ba ang nangyayari sa iyo anak…?
“Hindi Tony. Mahal mo sya at kalbitin mo iyan. Hindi yan ang iying ina.”
“Oo tama ka. Hindi siya si Mama.”
“Anak. Ano ang nangyayari sa iyo? Sino ang kinakausap mo anak?” Tony? Tony?”
“Mama, mama…mama…” Sigaw ni Tony hawak ang baril sa kanyang kamay.
Nang araw ding iyon ay umalingawngaw ang isang putok ng baril sa bahy ng mag inang Blackwell.

WAKAS



















GAME MASTER

By: ARVIL T. PREMIAN

BSME – II